Amy Winehouse 2007

Η icon εμφάνιση σε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωντανής μουσικής.

Το πρώτο εξάμηνο του 2007 ήταν μια αξιοσημείωτη περίοδος για την Amy Winehouse. Η χρονιά ξεκίνησε με το δεύτερο LP της Back To Black με άνεση στη σύνοδο κορυφής του βρετανικού τσαρτ άλμπουμ και τον Φεβρουάριο, η γεννημένη στο Κάμντεν τραγουδίστρια/τραγουδοποιός κέρδισε το βραβείο BRIT για την καλύτερη γυναίκα σόλο καλλιτέχνη. Ένα μήνα αργότερα, το single της Winehouse “Rehab”, κατέκτησε την Αμερική μπαίνοντας στο Top 10 των ΗΠΑ, ενώ το μητρικό του άλμπουμ Back To Black ανέβηκε στο Νο. 2 στο Billboard 200, εδραιώνοντας τη διεθνή φήμη της τραγοουδιστρίας. Αναμφισβήτητα όμως, το κορυφαίο επίτευγμά της ήρθε στις 22 Ιουνίου μέσω μιας θριαμβευτικής εμφάνισης στο παγκοσμίου φήμης φεστιβάλ Glastonbury.

Η Winehouse είχε εμφανιστεί στο Glastonbury στο παρελθόν, τον Ιούνιο του 2004, όπου βρέθηκε ανάμεσα στον τραγουδιστή της reggae Mikey Dread και την Bonnie Raitt, τραγουδίστριας της blues-rock, στη σκηνή του Jazz World και ερμήνευσε κυρίως τραγούδια από το ντεμπούτο άλμπουμ της Frank, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Τρία χρόνια αργότερα, η καριέρα της Winehouse την οδήγησε σε ένα διαφορετικό αυλάκι. Τα βαρετά jazz styling που καθόρισαν το ντεμπούτο της άλμπουμ είχαν δώσει τη θέση τους σε έναν πιο δυνατό ρετρό-σόουλ ήχο στο Back To Black, ο οποίος κέρδισε αμέσως το κοινό και τη βοήθησε να μεταμορφωθεί σε παγκόσμιο αστέρι. Και είχε μια νέα εικόνα για να το συνοδεύσει. Η μακρυμάλλη φυσική εμφάνιση του Φρανκ είχε δώσει τη θέση της σε ένα πανύψηλο χτένισμα με κυψέλη και ένα χοντρό eyeliner, για το οποίο ένας κριτικός είχε περιγράψει αξέχαστα : «Ο Ρόνι Σπέκτορ συναντά τη νύφη του Φρανκενστάιν».

Η επιτυχία του Back To Black προανήγγειλε μια δραματική άνοδο στη μετοχή της Winehouse και είδε την τραγουδίστρια να επιστρέψει στο Glastonbury τον Ιούνιο του 2007 ως headliner στο Pyramid Stage μαζί με τα μοντέρνα indie συγκροτήματα Kasabian και The Arctic Monkeys. Υποστηριζόμενη από ένα ρυθμικό τμήμα πέντε κομματιών η Winehouse ανέβηκε στη σκηνή και – με φόντο τα μαύρα σύννεφα και τη βροχή – ξεκίνησε με το uptempo «Addicted», ένα τραγούδι. περιγράφοντας λεπτομερώς τον έρωτά της με το «ζιζάνιο».

Η πιο εντυπωσιακή ερμηνεία όμως, ήρθε με τη μορφή της εξαιρετικής μπαλάντας “Love Is A Losing Game», για το οποίο η Winehouse κέρδισε αργότερα ένα βραβείο Ivor Novello. Η ίδια προλόγισε την ερμηνεία της λέγοντας: «Αυτό είναι ένα τραγούδι που έγραψα όταν δεν πίστευα στην αγάπη και μετά άρχισα να ακούω πολύ περισσότερο το σκοτάδι». Η ερμηνεία της – ίσως επηρεασμένη από το ότι ο φίλος της Blake Fielder-Civil βρισκόταν στη φυλακή τη στιγμή της ερμηνείας της στο Glastonbury – είναι βαθιά οδυνηρή, αποκαλύπτοντας έναν πυρήνα εύθραυστης ευπάθειας που κρυβόταν πίσω από την αυθάδη συμπεριφορά της τραγουδίστριας.

Στο συγκεκριμένο σετ της, η Γουάινχαουζ ερμήνευσε και μερικές συναρπαστικές μελωδίες διασκευών. Όπως δούλεψε ξανά την επιτυχία του 1961 «Cupid» του ‘Soul Man’ Sam Cooke χρησιμοποιώντας ένα χαριτωμένο groove reggae. Η Winehouse είχε ηχογραφήσει στο παρελθόν το τραγούδι για μια ραδιοφωνική συνεδρία του BBC και το ερμήνευσε ζωντανά για πρώτη φορά στο Glastonbury.

Η Winehouse έκλεισε το σετ της με μία ακόμα επιτυχία, ένα τραγούδι που περιέγραψε στο κοινό ως «ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του περασμένου έτους» – «Valerie», όπως ηχογράφησε το σκωτσέζικο συγκρότημα The Zutons. Μόλις δύο εβδομάδες πριν από την εμφάνισή της στο Glastonbury, ο παραγωγός της Winehouse, Mark Ronson, είχε κυκλοφορήσει ένα σόλο άλμπουμ με το όνομα Version που την παρουσίαζε ως καλεσμένη καλλιτέχνη σε έναν εκθαμβωτικό επαναχρησιμοποιημένο σκοπό του “Valerie” και τον Οκτώβριο του 2007 σκόρπισε θύελλα στο βρετανικό τσαρτ σινγκλ.

Η Winehouse μπορεί να έπαιξε ξανά στο Glastonbury Festival, αλλά αυτό ήταν, μακράν, το καλύτερό της. Το Live At Glastonbury 2007 είναι μια ηχογράφηση που αναμφίβολα προσθέτει επιπλέον λάμψη στην κληρονομιά της, αποκαλύπτοντας τη τραγουδίστρια του Λονδίνου ως μία από τις πιο μαγνητικές και συναρπαστικές ζωντανές ερμηνεύτριες της γενιάς της.